Op de fiets naar China: door Turkije

Mari Bergsma en Eva Frenaij (beide 29) fietsten op 2 maart 2019 onder de Wijkse molen door over de Lekdijk naar het oosten met eindbestemming China. In Europa volgden ze rivieren, eerst de Rijn en vervolgens de Donau tot in Bulgarije. Hier vertellen ze over hun reis. Deze keer: fietsen en theedrinken in Turkije.

Er wonen meer dan 15 miljoen mensen in Istanboel. We hebben niet eerder in zo'n grote stad gefietst. Het betekent heel veel auto's die zich bewegen over een immens web van moderne 10-baans snelwegen, rondwegen, bruggen, straten en steegjes. Doodeng is het om in te voegen en af te slaan op zulke wegen en taxi's en bussen zijn meedogenloos. Het kost ons dan ook bijna 3 uur om 13km door de stad te fietsen naar het huis van Saina, waar we mogen logeren.

We hebben haar gevonden via WarmShowers, een platform voor fietsers. Iedereen met een warme douche, een bed of plekje om een matje op te blazen en sympathie voor fietsers kan zich inschrijven als 'host'. Fietsers kunnen deze mensen een bericht schrijven of ze een nachtje mogen blijven. Een super leuke manier om locals te ontmoeten en je thuis te voelen in een ander land. Saina is zelf ook blij want wij luisteren geboeid naar haar zeer problematische liefdesavonturen.

Vijf dagen later is het tijd om te vertrekken. Dag Aya Sofia, dag Bosphorus, dag 10-baans snelwegen. We nemen een boot de stad uit en komen aan in Yalova. Ook hier fietsen we over een snelweg maar die is op een paar auto's na verlaten. Het wegdek is perfect maar de zon onverwacht sterk en we stijgen en stijgen en stijgen. Uitgeput vullen we na 30km onze flessen met koud water bij een klein benzinestation. De eigenaar staart gefascineerd naar onze fietsen. Hij is super blij als hij een rondje mag fietsen en laat zijn zoon ondertussen een tafel dekken naast de pomp. We krijgen thee, olijven, yoghurt, Turks brood, tomaat, komkommer en kaas en mogen absoluut niks betalen. We maken nog wat foto's en dan fietsen we vrolijk wuivend verder.

Het blijkt geen uitzondering te zijn. Het fietsen wordt elke dag weer afgewisseld met kopjes thee die ons worden aangeboden terwijl we door kleine dorpjes fietsen. We krijgen zelfs een keer een driegangen lunch op de vluchtstrook van de snelweg van een cateringbedrijf aangeboden. We worden door alle voorbijgangers gegroet. Ook autoramen worden naar beneden gedraaid en grappig genoeg is het niet altijd Turks maar soms ook Duits dat uit de auto's klinkt: 'hallo wie gehts, wollen Sie etwas trinken?'. Het zijn voormalige gastarbeiders die naar West-Europa gingen om te werken en nu weer in Turkije wonen. Mensen zijn benieuwd waar we vandaan komen en heten ons elke keer weer welkom in Turkije.

In midden Turkije fietsen we samen met vrienden uit Nederland. Na de zoveelste lekke band op een dag besluiten we niet meer verder te fietsen. We zijn in een dorp met 12 huizen en proberen de dorpsoudste te vragen of we onze tenten mogen opzetten op een stuk gras. Ook in dit dorp spreekt iemand Duits en dus kunnen we de dorpsoudste begrijpen. Hij vindt tenten maar gek en dus mogen we uiteindelijk in een vergaderzaal naast de moskee slapen. We krijgen een blik met 5 liter Ayran (helaas over datum), een maaltijd en kannen vol met thee. We bedanken zo vaak we kunnen in het Turks en voetballen met de kinderen.

Het slapen is niet altijd zo feestelijk. In Oost Turkije fietsen we met twee Nederlandse fietsers en een Oostenrijkse die een merkwaardige voorkeur hebben voor het kamperen bij tankstations. Dit betekent dat we rond een uur of 6 het gelukkige tankstation voor de nacht uitzoeken en onze tent opzetten in een hoekje van het terrein. Maar echt rustig slaap je niet als er elk uur een vrachtwagen met groot licht binnenrijdt om te tanken. Wel kunnen we ons in ieder geval met bakjes water wassen in de wc's en ook worden we vaak uitgenodigd door de eigenaren om mee te eten.

Zo fietsen we uiteindelijk 5 weken in Turkije, de tankstations gaan we niet missen maar de honderden Turken die ons welkom heetten met een kopje thee des te meer.