Herman en Riet Jansen verlaten het huis ‘Krek wak wou’ bij de molen in Wijk

WIJK BIJ DUURSTEDE Herman en Riet Jansen gaan na 58 jaar hun huis bij de molen Rijn en Lek met het opschrift ‘Krek Wak Wou’ verlaten. Samen kunnen ze veel vertellen over hoe het er vroeger in Wijk aan toe ging.

door Monique Nieuwmans

Oorspronkelijk was het huis op Walplantsoen 3 een soort schuur, waarschijnlijk ergens begin 1900 gebouwd door de vader van Henk en Jan van den Hurk van de scheepswerf bij de Wijkse haven. Een van de zoons woonde er na een verbouwing zelf een tijd voordat de opa van Riet het huisje kocht.

Meteen na hun huwelijk in 1965 namen Herman en Riet het huis van opa over en opa bleef nog een aantal jaren bij hen wonen. ,,We kochten het huis met opa erbij”, zegt Riet lachend. Maar na de komst van hun tweede kind vond opa het te druk worden en verhuisde hij naar het bejaardentehuis bij zijn dochter in Druten.

Hoewel dat ruimte in huis gaf, werd hij wel gemist. ,,Opa zorgde er altijd voor dat de kolenkachel niet uit ging, dat de kolenvoorraad op peil bleef en hij schilde de aardappelen. Ook wist hij precies of het ging regenen of niet zodat ik wist of ik de was buiten kon hangen”, vertelt Riet. Want opa was schipper geweest en had veel wijsheid vergaard met betrekking tot het weer. In de loop van de tijd werd er veel aan het huis veranderd zodat Herman en Riet er met hun drie kinderen konden blijven wonen.

Riets ouders waren binnenvaartschippers maar verhuisden na de oorlog naar Wijk bij Duurstede waar ook Riets moeder vandaan kwam; daar bewoonden ze een woonark in het inundatiekanaal. Riets vader werkte eerst 10 jaar lang op de gierpont (een pont zonder motor waarbij gebruik gemaakt wordt van de stroming van de rivier), waar nu de veerpont zoals wij die kennen over en weer gaat. Hij had tijdens de (dag- of nacht-)dienst een hutje op de pont en zette iemand desgevraagd voor 15 cent over. Uiteindelijk kocht hij een olieboot om de schepen op de rivier van olie te voorzien. De ark lag altijd vol met olietonnen en gasflessen herinnert Riet zich.

Herman werd geboren op de Zandweg in Wijk bij Duurstede. Na een korte periode als machinebankwerker was hij meerdere jaren in een champignonkwekerij op Voorwijk werkzaam. Daarna werkte hij nog een aantal jaren als schilder en uiteindelijk 27 jaar voor het ziekenfonds als incasseerder. In weer en wind moest hij op tal van plaatsen in de regio het geld voor de ziekenfondskaarten ophalen. Herman kan daar mooie verhalen over vertellen want als incasseerder kwam je overal en maakte je van alles mee.

Herman kan ook zeer onderhoudend vertellen over hoe Wijk er tijdens de vorige eeuw bij lag. Een huis kopen was nog niet zo gemakkelijk; er waren weinig huizen beschikbaar. De eerste huizen werden in de jaren zestig aan de Frankenweg gebouwd. Op de Steenstraat tegenover het katholieke kerkhof kwamen de eerste flats van het Bouwfonds maar dat waren er niet veel. Het huis van opa was dus en uitkomst voor een pasgetrouwde stel.

Herman weet ook precies welke bakkers, slagers, melkboeren en andere ondernemers er in Wijk waren en hoe koud de winters destijds waren. Zo vertelt hij dat hij vroeger als jongen van een jaar of 10 vanuit Wijk over de Lek naar de sluis schaatste. Er waren winters dat vrachtwagens volgeladen met basaltstenen zo over de bevroren Lek naar de overkant reden. Als je melk ging halen bij de boer, waar nu sportpark Mariënhoeve is, kwam je thuis met twee bevroren flessen melk in je jaszakken.

Het huis bij de molen had niets met de molen te maken, vertelt Herman. Op de plek van Walplantsoen 18 en 20 waren vroeger schuren met een kantoortje erin waar je kippenvoer en varkensmeel, stro en hooi kon halen. Bijna alle mensen hadden destijds een varken in de tuin of kippen. Achter die schuren stonden twee dieselmaalderijen onder een kap want de molen zelf kon alleen malen als er wind was. Er werd buiten gemalen van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Niemand klaagde over het lawaai of de dieseldampen.

Herman en Riet leerden elkaar kennen zo’n 60 jaar geleden in de bioscoop. Ze kregen drie kinderen en hebben inmiddels 6 kleinkinderen. Ze zijn nog altijd erg blij met elkaar en ze zijn een vertrouwd en geliefd gezicht in de buurt. Het was dan ook even wennen aan de gedachte dat ze na zo lange tijd gaan verhuizen maar ze kijken er zelf inmiddels echt naar uit en blijven gelukkig in het centrum wonen, lekker in de buurt. Krek wat ze willen!