Jos Overdevest (Adviesraad Sociaal Domein) en mantelzorger mevrouw Pasveer.
Jos Overdevest (Adviesraad Sociaal Domein) en mantelzorger mevrouw Pasveer. Ali van Vemde

Adviesraad Sociaal Domein over mantelzorg

10 november 2021 om 08:25 Maatschappelijk

WIJK BIJ DUURSTEDE De Adviesraad Sociaal Domein geeft advies aan burgemeester & wethouders over jeugdhulp, werk en inkomen, aanpak eenzaamheid, toegang tot GGZ, armoede en schuldhulpverlening, burgerinitiatieven en mantelzorg. Elke maand gaat Wijks Nieuws samen met Jos Overdevest van de Adviesraad in gesprek met mensen die hun ervaringen willen delen. Eerder waren dat Max en Mercy over wat er beter kan voor jongeren, Leny en Anita over de Wmo (Wet maatschappelijke ondersteuning), Nancy en Eqlema over de hulp die zij kregen bij het vinden van een passende baan, Ton over Grip op de Knip en Carolien over ondernemerschap in coronatijd, Laura en Hanny over Verbonden Buurt en Richard en Daan over De Wijkse Inloop. Op de Dag van de Mantelzorg vertellen mantelzorgers mevrouw Pasveer en Renée hun verhaal.

door Ali van Vemde

DEMENTIE „Wat gebeurt er als ik er niet meer ben,” verzucht mevrouw Pasveer. „Mijn man is heel erg veranderd door zijn ziekte, hij kan niets meer zelf beslissen. En ik mag pas iets vastleggen als ik niets meer kan.” Ze hebben het heel fijn gehad samen. „Hij werkte bij de PTT en stopte met werken op 49-jarige leeftijd. „Ik ben gaan werken tot mijn zestigste. Bij hun 50-jarig huwelijk, nu zeven jaar geleden, waren ze in Zuid-Duitsland bij familie. Daar merkten ze dat hij anders werd. „Het gaat zo geleidelijk dat je het zelf niet zo snel merkt. De laatste anderhalf jaar is het heel snel gegaan. Hij wordt steeds vergeetachtiger en vraagt 24 uur per dag aandacht.” Haar man gaat nu twee dagen per week naar de dagopvang, dat zullen er binnenkort drie worden tot het thuis echt niet meer gaat. Bij dit proces wordt ze goed begeleid door de casemanager en ook haar neef helpt waar dat kan. Blij is mevrouw Pasveer ook met de hulp van Stand-by-Duurstede. „Hans van Osenbruggen maakt het mogelijk dat ik er even tussenuit kan, zo kan ik iedere vrijdag naar gymnastiek.” Daarnaast is er sinds kort huishoudelijke hulp. „Ik wil alles zoveel mogelijk zelf doen, volgens de huwelijkseed die ik 57 jaar geleden heb gezworen. Maar het wordt wel steeds zwaarder, ik heb helemaal geen tijd meer voor mezelf. Hij doet geen stap zonder mij. Een gesprek voeren gaat niet meer, hij leeft in zijn eigen wereld.” In deze situatie is het moeilijk om ook voor jezelf te blijven zorgen. „Gelukkig is er ook een buurman die regelmatig even komt kijken. Ik merk dat ik nu wel aan de grens kom. Een indicatie voor het E&E is er, maar dan moet er wel plaats zijn.”

PARKINSON Bij Renée is het verhaal anders, maar zeker zo ingrijpend. „Ik ben de tweede vrouw van mijn partner, we leerden elkaar kennen toen hij 49 jaar was, ik 40. We hebben fantastische jaren gehad. Hij had een succesvol eigen bedrijf, maar werd ziek toen hij 65 was. Eerst dachten we dat hij overwerkt was, maar een vriendinnetje dacht aan Parkinson. Eerst ben ik alleen met de huisarts gaan praten, maar bij de neuroloog was al direct duidelijk dat dit het was. Samen hebben we afgesproken gewoon door te leven, voor hem was het geen issue. Ondanks dat het een hoog intellectueel type was, is hij nooit boos geweest, ook niet toen hij niet meer mocht autorijden. Steeds opnieuw moesten we ingrijpende beslissingen nemen, hij heeft het altijd geaccepteerd. In de loop der jaren werd het steeds lastiger, zo durfde hij niet meer te vliegen omdat hij bang was in het vliegtuig te moeten plassen. Geleidelijk aan neem je alles over.” Renée werkte in de kinderopvang, maar stopte op 59-jarige leeftijd om volledig thuis bij hem te kunnen zijn. Dit met het idee om samen nog leuke dingen te kunnen doen, maar dat ging al snel niet meer. „We kwamen terecht in de hulpverlening, een psycholoog leerde me om hier mee om te gaan. Ook lichamelijke hulp moest ik overgeven. Via Karen Spierenburg kwam ik terecht bij de mantelzorgorganisatie Stand-by-Duurstede. Hans van Osenbruggen heeft toen erg geholpen. „Je staat 24 uur per dag aan, zo werd het vallen steeds erger, ook midden op de trap. Het geeft een gevoel van onmacht. Soms was ik zo wanhopig en moe. Steeds maar weer oplossingen bedenken, maar dat gebeurt steeds achteraf. Hij had last van angsten en hallucinaties.” Na een wegraking werd het teveel en kwam hij op de wachtlijst bij het E&E. Een moeilijke beslissing, want hij was nog zo jong. Eerst volgde dagopvang, eerst in het E&E, later in ‘t Goy. Dat gaf haar de gelegenheid om even boodschappen te doen, de administratie te regelen. Bij de rechter moest de bewindvoering worden geregeld. Opname op een gesloten afdeling volgde. „Ik heb geleerd dat het goed is om hulp te gebruiken, je moet niet alles afhouden. Nu ben ik 100% blij dat hij hier terecht is gekomen. Het is een top afdeling.” Voor Renée is de zorg daarmee niet over. Ze is mantelzorgster en vrijwilligster bij het E&E. Tot Corona kwam ze hier twee keer per dag, helpt onder andere mee met eten. Als vrijwilligster is ze heel erg betrokken, iedere dag is ze er van 10.00 tot 13.00 uur. „Het is fijn om er bij te kunnen zijn, al herkent hij me niet meer. Toch hou ik nog steeds van hem. Het voelt goed om dit voor hem te kunnen doen.”

De Adviesraad bestaat uit inwoners uit Wijk bij Duurstede, Cothen en Langroek die elk de nodige ervaring en kennis hebben in zorg en welzijn. Regelmatig komt de Adviesraad bij elkaar, overlegt met ambtenaren van de gemeente en houdt contact met maatschappelijke organsiaties en zorgaanbieders. Via deze organisaties en inwoners komen knelpunten naar voren. Signaleert u een probleem binnen de bovenstaande onderdelen van het sociaal domein, bij meerdere inwoners van de gemeente of heeft u goede ideeën die bij kunnen dragen tot de oplossing van het probleem? Stuur dan een bericht via de contactpagina van de website van de Adviesraad, adviesraadwijkbijduurstede.nl

advertentie
advertentie