Alzheimer Café in Wijk bij Duurstede gaat herstarten

WIJK BIJ DUURSTEDE Na een jaar gedwongen dicht zijn, in verband met corona, gaat op 1 september het Alzheimer Café weer open. Getroffenen, mantelzorgers, zorgverleners, maar ook buren en geïnteresseerden luisteren hier naar een spreker, maar er is ook ruimte voor het stellen van vragen en het uitwisselen van ervaringen. Woensdag 1 september zal geriater dokter Faaij praten over het verschil tussen ‘gewone’ geheugenproblemen en dementie. Het Alzheimer Café wordt georganiseerd vanuit Alzheimer Nederland, QuaRijn Ontmoetingscentrum, Stichting Binding en een aantal betrokken inwoners.

door Ali van Vemde

Eén van deze inwoners is Rick Bent. Al vanaf het begin is hij betrokken bij het Alzheimer Café in Wijk. Enkele keren per jaar komt de werkgroep bij elkaar en worden de onderwerpen bepaald. Hij weet als geen ander hoe het is om een naaste te hebben met dementie. Zelf is hij nog herstellende van corona, dat er bij hem behoorlijk inhakte. Toch wil hij zijn verhaal delen en openhartig vertelt hij over wat dementie met zijn vader en de omgeving deed.

STEEDS MEER ONTLASTEN „Mijn vader kende ik als uiterst sportief, vooral in boksen en voetbal. Jarenlang begeleidde hij voetbalelftallen als trainer en sportmasseur,” begint Bent. In 2009 begon dat te veranderen. „Hij hoorde stemmen en dit werd in het ziekenhuis gediagnosticeerd als psychoses met paranoïde wanen, een oorlogstrauma speelde hierin een rol. Ik zag hem achteruit gaan en ging steeds meer dingen voor hem te doen om hem te ontlasten. Toen hij meerdere keren was gevallen en mijn moeder belde dat ze hem niet wakker kreeg, ben ik er direct naar toe gegaan. In het ziekenhuis merkten ze dat dingen niet goed gingen. Al sinds zijn hartinfarct in 1980 had hij hartproblemen, maar ook bleken er cognitieve problemen te zijn; geheugenproblemen en pyschoses. Na testen bij de afdeling geriatrie bleek dat hij beginnende Alzheimer had.”

KENNIS OPDOEN „Als verpleegkundige bij de Luchtmacht was mijn vader best medisch onderlegd,” gaat Bent verder. „Maar hij ontkende dat hij Alzheimer had, hooguit had hij af en toe wat geheugenproblemen. Gebruik maken van een casemanager wilden we toen nog niet. Net als zijn oorlogstrauma werd ook dit onderwerp doodgezwegen.”  Voor Bent was dit het moment om zich in Alzheimer te gaan verdiepen. Hij bezocht Alzheimer Café’s in de omgeving. „Ook volgde ik cursussen en schafte tientallen boeken aan. In Zeist zat ik bij een gespreksgroep voor mantelzorgers  en kwam erachter dat het nog best redelijk ging met mijn vader. Van anderen hoorde je wat die allemaal meemaakten. Ik was dus voorbereid op wat me nog te wachten stond. Maar ook leerde ik hoe je met bepaalde zaken het best om kon gaan. Zo leerde ik dat je het geheugen kunt zien als een spiraal. De dingen die het laatst zijn gedaan en geleerd en hebt meegemaakt worden als eerste vergeten. Dat wordt steeds erger en ik heb zelfs verhalen gehoord dat mensen vergaten dat ze moesten plassen op de wc. Ook met mijn vader werd het steeds erger. De auto van mijn vader moest ik laten afkeuren omdat hij de achterkant in elkaar had gereden en zich er de volgende dag niets van kon herinneren. Hij werd valgevaarlijk en ik heb in het huis van mijn ouders verschillende camera’s geplaatst. Als hij naar bed ging, kreeg ik een melding op mijn telefoon en keek ik mee totdat hij veilig in bed lag. Het ging steeds slechter en in december 2019 werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Door mijn bezoeken aan het Alzheimer Café had ik verschillende casemanagers leren kennen en zo een passende casemanager voor mijn vader gezocht. Er werd thuiszorg geregeld en toen moesten mijn ouders verhuizen omdat de flat waar ze woonden zou worden gesloopt. Dat is moeilijk uit te leggen aan iemand met dementie. In september 2020 ging het echt niet meer. Hij viel steeds vaker en haalde zijn arm en been open aan de muur. De wonden werden verbonden, maar toen hij naar bed ging haalde hij het verband eraf. Toen het weer begon te bloeden probeerde hij zijn arm te verbinden met wc papier. Toen ik bij ze was kon ik het wc papier weer vervangen voor goed verband. Op het moment dat er een plek vrij kwam in een tehuis vlakbij en ik zag dat mijn moeder het echt niet meer trok, is hij daar naar toe gegaan. Hij heeft er nog vier dagen mogen wonen, viel elke dag en overleed toen aan een longontsteking.”

ALZHEIMER CAFÉ „In Wijk bij Duurstede heb ik de cursus Dementie vriendelijk gedaan. Ze kenden me daar als mantelzorger, dus toen in Wijk ook een Alzheimer café zou worden gestart is me gevraagd vrijwilliger te worden. Ik werd lid van de werkgroep en draag zorg voor de techniek,.” besluit Bent zijn verhaal. „In Wijk is het echt een soort café. Diverse lokale ondernemingen sponsoren ons met koffie of thee met wat lekkers. De avond begint met een spreker, hierna volgt een pauze met koffie. Daarna is er de gelegenheid om vragen te stellen en mogen de bezoekers reageren. Voor de spreker en twee bezoekers die deze avond opvallen door hun inbreng is er een bloemetje, gesponsord door de bloemist. De avond eindigt met gezellig napraten met een drankje en zoutjes en kaasjes van de kaasboer.” Bent heeft al heel wat leerzame onderwerpen voorbij zien komen. Op 1 september komt dr. Richard Faaij, artsgeriater in het Diakonessen ziekenhuis Doorn/Zeist . Op woensdag 6 oktober komt Jasper Meursing zijn kennis en ervaringen delen over dementie op jonge leeftijd. Meursing werkt met mensen met dementie die jonger zijn dan 65 jaar.

Het proces dat Bent met zijn vader doormaakte zorgde ervoor dat hij, net voor corona, wilde omscholen naar iets met de ouderenzorg. „Helaas moest ik toen geopereerd worden, overleed mijn vader en kreeg ik corona. Ik heb drie weken in het ziekenhuis gelegen waarvan acht dagen in coma. Daarna moest ik een half jaar revalideren. Ook nu heb ik nog steeds geheugenklachten. Het kan post IC zijn en/of post Covid.” Gelukkig gaat het nu steeds beter en hoopt Bent alsnog om te kunnen scholen.