Ik herinner me dat niet

De zon heeft inmiddels weer haar kracht getoond en de natuur wakker geschud; het eerste lente weer lokt mij extra naar buiten. Planten en bloemen komen in beeld en tot wasdom. En zie daar het lieflijk, doch sterke vergeet-mij-nietje.

Dat brengt me bij de week van ‘ik herinner me dat niet’.

Hoe fijn was het geweest als ‘het niet vergeten was’

Wij mensen hebben blijkbaar, anders dan de natuur- die met zekerheid altijd terugkerende seizoenen en groeiprocessen garandeert- onverwachte op-poppende of ineens totaal verdwenen, herinneringen. Hoe verwarrend én vervelend dat is, merkten we afgelopen week in politiek Den Haag.

Ik herken dit echter ook dichterbij … lokaal, in onze eigen gemeenschap.

Ook hier zijn herinneringen niet vanzelfsprekend. Besproken onderwerpen en afspraken kunnen, bewust of onbewust, zomaar weg zijn. Dat leidt vervolgens onherroepelijk tot stagnerende processen met veel (mis)communicatie en lastige samenwerking. Verwachtingen en beeldvorming veroorzaken dan een soort van (ongewenste) wildgroei. Besluiten en beslissingen kunnen alle kanten op.

Discussiëren over wat ooit wel of niet gezegd of beloofd is, brengt geen mooi resultaat. Gesprekken met aandacht en gemeenschappelijke zorg, over de inhoud en het gezamenlijke belang, zouden mijns inziens een verbazend mooi samenspel en kleurrijk geheel kunnen opleveren. Zoals het verrassende lente beeld met nieuw leven en vergeet-me-nietjes.

Mijn wens zou zijn dat we leren van de natuur. Dat wij onze taak met aandacht vervullen zodat vruchtbare ideeën zorgvuldig plek krijgen. Dat we vanuit respect voor elkaars tijd en investering, blijven omkijken naar gezaaide initiatieven. Maak gebruik van elkaars unieke talenten en kwaliteiten want dat geeft veel voldoening en betrokkenheid. Zodat we ons vanzelf her-inneren waar we met z’n allen aan (samen)werken.

Jos Soons, Duurzaam Wijk