LANGE WEG

Dat was even schrikken, afgelopen zondagochtend vroeg, op de lange weg naar de Limburgse heuvels. Niet in onze elektrische auto (die hebben we niet), en ook niet met het OV (zo lang kunnen we onze adem niet inhouden) maar in ons zestien jaar oude blik dat zo spaarzaam wordt gebruikt omdat we ons nou eenmaal spaarzaam verplaatsen. En dus nu even lekker Lopen in Limburg. Maar dat is een ander onderwerp.

We hadden in de auto Vroege vogels opstaan. We hoorden Jelle Reumer over onze eigenste boeren die hard werken om ons voedsel in de schappen van de supermarkt te hebben liggen, terwijl daar de sugar snaps eerst uit Madagaskar en nu uit Zimbabwe, de groene asperges uit Peru, de mini-broccoli uit Kenia, de kruimige aardappels uit Israël en de vastkokers uit Spanje komen. We dachten even aan onze moestuin met courgettes, snijbonen, worteltjes, palmkool en ja, ook broccoli. En hoe krom dat is als onze eigenste boeren voornamelijk voor de export hun grond bekunstmesten en uitputten. Niet voor ons.

Nee, waar we echt van schrokken was van Olof. Olof van der Gaag is directeur van de Nederlandse Vereniging Duurzame Energie. De brancheclub van de EWEC, zogezegd. Die heeft het onderzoeksbureau Motivaction laten uitzoeken hoeveel mensen DENKEN dat wij in Nederland aan hernieuwbare energie hebben. En hoeveel dat verschilt van de werkelijkheid.

Even een lijstje:

Hernieuwbare energie geschat (procenten) 24,1 werkelijk (procenten) 8,60;
Zonne-energie (geschat) 16,9 (werkelijk) 0,94        
Windenergie (geschat) 6,2 (werkelijk) 1,85        
Biomassa (geschat) 12.5 (werkelijk) 5,09        

“Als je overschat hoeveel hernieuwbare energie er is, onderschat je hoeveel er nog nodig is,” zei Olof. “Het is gemakkelijker om tegen oplossingen te zijn of extra eisen te stellen, als je denkt dat we al heel ver zijn met het vervangen van de fossiele energie uit gas, kolen en olie. Maar de urgentie is veel groter dan mensen denken. Er is nog veel meer werk aan de winkel en we hebben echt alle technieken nodig.”

Ik dacht onwillekeurig even aan de dames die bij de dialoogtafel aanzaten. De ene dame was van de NIVEA-groep 'Windmolens' (Niet In Voor- En Achtertuin), de andere dame was tegen de zonneparken. Allebei met het argument: 'laat het maar ergens anders grootschalig gebeuren, maar niet hier'. Met elke kilometer die we reden, slonk het begrip voor de tegenstanders van lokale duurzame energieprojecten. Met elke kilometer groeide het verlangen om er met gestrekt en gebergschoend been in te gaan. In die Limburgse heuvels.

André van Zwieten, EigenWijke Energie Coöperatie