(COLUMN) Het groene virus

Mijn man, destijds nog groen achter de oren, net zoals ik, heeft zich ooit een keer over laten halen om een energiecontract af te sluiten aan de voordeur. Gelukkig maar voor een jaar (tegenwoordig durven ze je zelfs een contract voor vier en zelfs vijf jaar aan te smeren) want na dat ene jaar met buikpijn ging ik weer snel terug naar mijn vertrouwde EenEnCo. Dat bedrijf deed tenminste ook nog wat goeds voor het Wereld Natuur Fonds. Mijn geweten over buitensporig energieverbruik zo met z’n zessen thuis was weer gesust.

Zonnepanelen? Een lelijk puzzeltje rondom de dakkapel en de schoorsteen? Ik moest er toen niet aan denken. Pas in 2014 kreeg een klein groen virusdeeltje grip op mijn hersencellen: ik kon zonnepanelen kopen maar dan op het dak van Steenfabriek de Bosscherwaarden. Geen gedoe met schaduw van dakkapel of schoorsteen. Bovendien waren de kinderen uitgestudeerd, woonden ze niet meer thuis en er bleef zowaar eens wat geld over. Ook toen al leek dat geld meer op te brengen op het dak dan op de bank. Het virus kreeg een klein beetje vat op mij, mijn man betaalde de facturen van lidmaatschap van de coöperatie en van de zonnepanelen en in 2016 werd het eerstejaars groene rendement op de bankrekening gestort. En ja hoor: de investering bracht meer op dan als we het op een spaarrekening bij de bank hadden laten staan.

Maar bij de aankoop van zonnepanelen op een ander dak is het niet gebleven. Het virus had mij in 2016 al zodanig in de greep, dat ik een zonneboiler op zolder, een geïsoleerde vloer en 3 HR++ ramen in mijn woonkamer had. Ook was ik volop in de weer als vrijwilliger voor de energiecoöperatie. Sterker nog: groen als gras ging ik aan de slag met excelletjes voor de aanmeldingen van klanten van ons éigen énergiebedrijf!

Nu in 2020 zit dat groene virus volledig in mijn systeem. Het wordt me groen en geel voor de ogen: mijn buitensporig energieverbruik is teruggebracht naar 175 kuub gas en de zonnepanelen op eigen dak (schoorsteen weg, dakkapel weg) én het dak van de steenfabriek zorgen voor voldoende stroom voor al mijn elektrische apparaten inclusief ventilatiewarmtepomp. Ik mag nu aan de groene tafel zitten als voorzitter van het bestuur van de tweede coöperatie die de zonnedaken op Mariënhoeve heeft gerealiseerd en exploiteert. In zes jaar tijd ben ik gegroeid van ‘groentje’ tot ervaren leek op het gebied van groene energie en help ik graag anderen met hun vragen. Groene krieken worden rood, kleine kinders worden groot. Besmet met het groene virus,

Sarida van der Meer, EigenWijkse EnergieCoöperatie