Sneeuw!
Sneeuw! Marije Koopmans

Team Verhoef | BLOG 27: Als een kind zo blij

21 januari 2020 om 12:58 Overig

Toen ik klein was lag er nog wel eens sneeuw op mijn verjaardag, begin december. Dat is al lang niet meer gebeurd, maar elk jaar hoop ik het toch en hou ik de weersvoorspelling in de gaten. Dit jaar vierde ik mijn verjaardag in Marokko, met kou en sterren, maar sneeuw zat er ook daar niet in. Dat we kort geleden de skigebieden naderden en in Spanje de eerste sneeuw zagen liggen, had gejuich in de Mabo tot gevolg. Niet alleen bij mij, ook bij de mannen van Verhoef. Gedeeld geluk, is heel geluk. Of zoiets.

Terug naar de sneeuw. En de witte pistes. En de zon, die er in overvloed was de eerste anderhalve week. Ontzettend fijn, zonder twijfel, maar die sneeuwvlokken en het bijbehorende knusse gevoel, daar keken we toch ook wel naar uit. Échte winter, eigenlijk. Afgelopen weekend was het zover. Om niet het risico te lopen ingesneeuwd te raken, verbleven we op een camping. Omdat we ook gas moesten tanken en daar een stukje voor moesten rijden, kozen we gelijk een nieuw skigebied uit. We hebben een skipas voor 22 gebieden en het merendeel is nieuw voor ons. We gingen naar een plaats die we met name van naam kennen, maar waar ik ook veel herinneringen aan vroeger van heb. Westendorf. Vanaf mijn vierde tot en met twaalfde jaar ging ik hier naartoe, ik heb er leren skiën. Meestal waren we er met mijn ouders en zusje, soms ook met mijn opa en oma en ook eens met mijn nichtje, oom en tante er nog bij. 

Terug naar nu. Op vrijdag kwamen we aan en zaterdagnacht begon het te sneeuwen. We werden de volgende dag dus wakker met én een dik pak verse sneeuw én het sneeuwde nog steeds én het zou pas zondag ophouden met sneeuwen. Een glimlach verscheen op onze gezichten. Op dat van Boet iets later overigens. Hij had zich liever nog even omgedraaid en vond het iets teveel vrolijk bewustzijn voor het vroege tijdstip. Na een broodje en kopje thee ging het beter en in de skibus naar de lift verdween de lichte ochtendmisère als sneeuw voor zon.  

Het is bijzonder op een plek te zijn waar je voor het laatst als twaalfjarige was, dertig jaar geleden. Wat zou er kloppen van oude herinneringen? Bij aankomst reden we een rondje door het dorpje, een kleine 'trip down memory lane'. De oefenweide, het pension van Anna en Rudi, de route die we met de slee liepen (en waar ik met ski's door de verse langlaufloipen gleed, ook al mocht dat niet), de toren van de kerk, het hekje waar de slee stond, de gondellift die er ooit kwam ter vervanging van de eenpersoonsstoeltjeslift en ga zo maar door. Het was er allemaal nog. 

Terug naar zaterdag. Waar we dus opstonden met sneeuw en op tijd in de skibus zaten voor een mooie tocht. In de middag belde ik mijn oma van 91, om haar te vertellen waar we waren. Al pratend namen we verschillende plekken in het dorp door. Het is mooi de herinneringen aan Westendorf zoveel jaren later te kunnen delen, op allerlei manieren. Dat het ook nog eens sneeuwde, maakte mij als een kind zo blij en het plaatje compleet. 
 
 
__ 
Beleef op YouTube (www.youtube.com/teamverhoef) en Instagram (www.instagram.com/team_verhoef) mee hoe we ons 'normale' leven een jaartje onderbreken. Je kunt volgen waar in Europa we zijn en wat we meemaken. 

advertentie
advertentie