Iris Meerts bij haar installatie als burgemeester: ik zal er voor u zijn!

WIJK BIJ DUURSTEDE Met om te beginnen een aubade van Concordia op de stoep van het Huis van de Gemeente, werd het een warm onthaal in Wijk bij Duurstede. De installatie werd omkleed door speeches van de commissaris en vanuit de kring van burgemeesters. Fractievoorzitter Rob Willems maakte een mooi gedicht 'naar' Annie MG Schmidt. Ook waren er Waikse versierselen van stadsdichter André van Zwieten, die de burgemeester meenam in de geheimen van de Waikse taal. Het sluitstuk vormde de installatiespeech van Iris Meerts - hieronder een paar fragmenten.

door Kuun Jenniskens

NIET KLEURLOOS Iris Meerts heeft tijdens haar voorbereidingen om haar droom van het burgemeesterschap te verwezenlijken, een tijdje in de keuken van een aantal burgemeester kunnen kijken. ,,Zij leerden mij dat eigenwijsheid, gedrevenheid en karakter niet nadelig hoeven te zijn, maar dat ze – mits juist gedoseerd - extra kleur en verbinding kunnen brengen. Het was voor mij (niet-kleurloos als ik ben) een grote opluchting om dit te ontdekken.”

De burgemeester in Otje inspireerde Iris Meerts tot het burgemeesterschap. Maar: ,,Sinds Annie M.G. Schmidt is er veel veranderd in de wereld. Waar je vroeger je voordeur open kon laten, praten we nu over beveiliging en cameratoezicht. Sociale controle heeft zulke extreme vormen aangenomen dat techreuzen als Google en Facebook álles van je weten. Onze samenleving verhardt; de georganiseerde criminaliteit groeit en straffen kunnen veel mensen niet zwaar genoeg zijn. Als je niet in de pas loopt, moet je boeten. Het leven moet zo ‘waterdicht’ mogelijk zijn en de overheid wordt daarvoor verantwoordelijk gesteld.

Tegelijkertijd hebben we meer dan ooit behoefte aan menselijkheid en nabijheid; zo werd vorige week een 16-jarige klimaatactiviste uitgeroepen tot Time’s Persoon van het Jaar. We snakken naar leiders die ons inspireren en de weg wijzen; die we kunnen ‘aanraken’.”

MENSEN DEUGEN Haar ervaring is dat mensen niet altijd uit zijn op eigenbelang en ze haalt daarbij het boek ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman aan: ,,Mensen slaan elkaar in tijden van crises niet de hersenen in, of zijn uit op eigenbelang, maar ze helpen elkaar en kijken naar elkaar om – óók als ze elkaar niet kennen. Dat is ook mijn ervaring. We zijn elkaars bond- en lotgenoten en het lijntje tussen geluk en ongeluk - to have and to have not - is heel dun. We hebben elkaar nodig.”

VERTROUWEN Vertrouwen is daarbij de smeerolie en brengt mensen bij elkaar. Hier formuleert Iris Meerts wat voor burgemeester zij wil zijn: ,,Een burgemeester die dit wil bevorderen, ondersteunt initiatieven van groepen mensen, bouwt aan de veerkracht en het zelfbewustzijn van de gehele gemeenschap en biedt tegenwicht aan negatieve sentimenten. Hij of zij verbindt. Zo’n burgemeester wil ik zijn. Dat past bij mij.”

BELOFTE: IK ZAL ER VOOR U ZIJN Ze doet daarbij vervolgens een krachtige belofte: ,,Ik zal pal voor u en onze gemeente staan, en uw behoeften leren begrijpen. Ik wil al mijn optimisme, gedrevenheid, creativiteit en energie inzetten om de Wijkse gemeenschap nog beter te laten draaien. Ik beloof u dat ik zal strijden voor gerechtigheid, dat ik aandacht voor u zal hebben, dat ik daadkrachtig zal zijn en de orde zal bewaken. Maar ik kan uw leven niet ‘waterdicht’ of risicoloos maken. Er zijn momenten dat het leven tegenzit in de Wijkse samenleving. Dan zal ik er voor u zijn, om samen boos, verdrietig of bang te zijn. Want wat er ook is veranderd in de wereld; we hebben elkaar nog steeds nodig - misschien wel meer dan vroeger. Nu eenzaamheid een groeiend probleem is, moeten we meer dan ooit naar elkaar omkijken. En elkaar nóg meer leren vertrouwen.”

GEDICHT VAN ROB WILLEMS VOOR IRIS Voorzitter van de vertrouwenscommissie Rob Willems (fractievoorzitter GroenLinks) schreef een gedicht voor Iris Meerts. Hij liet zich daarbij inspireren door het gedicht ‘De burgemeester van Hogezande’ van Annie MG Schmidt. Zijn versie klinkt als volgt:

,,De burgemeester van Wijk bij Duurstede rende van boven naar beneden,

rende van hot naar haar en was nooit voor zessen klaar,

rennen, rennen, gut o gut, immers geen getrut, geen getrut.

En alle mensen in Wijk bij Duurstede

Zochten naar rede, zochten naar rede:

altijd maar rennen, ze lijkt niet te mennen,

ze rent over straat en ze rent in de raad,

ze rent alsmaar door, overal in het standskantoor,

ze rent in het college, het lijkt hier soms wel een manege.

O wat een toestand in Wijk bij Duurstede.

Overal klonken schietgebeden.

Eindelijk besloot men, zonder vitten,

de burgemeester moest maar eens blijven zitten.

Soms is contemplatie een must,

zitten dus, in alle rust.

Dat was goed ingeschat en de burgemeester zat en zat.

Gisteren is ze weer opgestaan.

Het zitten heeft haar echt goed gedaan!

Ze werd met boem-ta-ta ontvangen en met een bloemenkrans behangen.

’t rennen is nu voorbij, voor allen een zegen.

Vaak zit ze nu mee en heel soms nog tegen. 

De burgemeester van Wijk bij Duurstede loopt nu van boven naar beneden,

loopt nu van hot naar haar en is meestal voor zessen klaar,

lopen, lopen, iedereen krijgt weer fut,

Immers geen getrut, geen getrut.”

Een video van de installatiespeech vind je hier. Ook dit interview is de moeite waard om te lezen.