Team Verhoef | BLOG 15 : Gestolen slaap

Het is 1.35 uur, op een camperplaats in Portugal. Slaapdronken worden we wakker van een geluid. Dat gebeurt wel vaker en al meer dan eens is Sicco in de nacht naar buiten gegaan om te kijken of de fietsen er nog zijn. Dat is een erfenis van de twee gestolen fietsen in de eerste week van onze reis, in Duitsland. Het regent zó hard, dat we de geluiden die we horen niet goed kunnen plaatsen, maar ze koppelen aan de vele regendruppels die overal tegenaan kletteren. En met dit weer zal niemand het in zijn hoofd halen buiten te zijn, denken we. We kijken uit de ramen en gaan weer slapen.

Het is 1.46 uur. De geluiden worden harder en de camper beweegt. We hebben geen twijfel meer. Er zit iemand aan de fietsen die achterop de camper zitten, daar waar we geen zicht op hebben vanuit binnen. Sicco gaat naar buiten en ik hou door de kiertjes in de gordijnen in de gaten of er iemand op het terrein is. We staan als enigen op deze plek. Goed verlicht, ook 's nachts, het voelt dus veilig. In de avond is er een groepje jongeren bij de picknicktafels, dat Portugese fado's zingt, met gitaar en cajun. Ineens hoor ik Sicco praten. "Ça va, monsieur?" Frans blijkt ook goed te werken in Portugal, want door het raam zie ik een man weglopen. Capuchon over zijn hoofd, richting uitgang van de camperplaats. Bij de bushalte staat nog iemand. Hij lijkt er bij betrokken te zijn, gezien er enerzijds geen bus zal gaan in een klein Portugees dorpje op dit tijdstip en anderzijds omdat ook hij wegloopt.

Inmiddels zijn Mido en Boet wakker geworden. Ze zijn zelfs direct klaarwakker en alert. We constateren dat de sloten van de fietsen op verschillende plekken zijn geprobeerd door te zagen, een klusje waar waarschijnlijk zo'n tien minuten aan is besteed. Achteraf hebben we de geluiden dus toch goed geïnterpreteerd, maar is ons vertrouwen te groot geweest.

Het is 1.49 uur. Met enige haast trekken we wat kleding aan, doen alle kastjes op slot en vertrekken. Slapen op deze plek lukt toch niet meer. Het is geen prettige situatie, want het is slecht weer, de landweggetjes zijn smal en onverlicht. Doel is om zo snel mogelijk weer terug naar bed te kunnen, maar er zijn niet zoveel geschikte, ofwel ruime, overnachtingsplaatsen in de buurt. Al rijdend wordt het voorval gereconstrueerd en de brutaliteit die iemand heeft om zo dichtbij ons te komen, terwijl we slapen, maakt indruk. Het gesprek gaat over claxoneren om aandacht te trekken als er iets aan de hand is, hockeysticks bij de deur zetten, neerhoeken (het blijven jongens, hè) en "Mam, ik bescherm je, je moet me áltijd wakker maken!" (want het blijven jongens, hè).

Het is 2.58 uur. We staan inmiddels op een enorm terrein. Er staat één andere camper, verder is het leeg. Er is op dit moment geen beter alternatief en we zijn moe, dus we gaan slapen. Enigszins onrustig, dat wel.

Het is 5.30 uur. "Sic, hoor ik nou iets?" Even checken toch maar. Je weet het nooit. Het is niets.

Het is 9.20 uur. Door ons onvoorziene nachtelijke avontuur hebben we de wekker niet af laten gaan. We staan op, worden langzaam wakker met een koffietje, ruimen het ontbijt op, pakken ons boeltje en vertrekken richting de kust bij Peniche. Aan zee gaan we de relaxte vibes weer oppakken en onze surfskills verbeteren. Ook gaan we nagenieten van een week Spanje met woestijn, Madrid, kleine dorpjes en lekker eten. En, het allerbelangrijkste komende week, we gaan de dertiende verjaardag van Boet vieren! De essentie, de mooie en leuke dingen, daar ligt de focus. Het enige wat gestolen is deze nacht, is onze slaap.     

__ 
Beleef op YouTube (www.youtube.com/teamverhoef) en Instagram (www.instagram.com/team_verhoef) mee hoe we ons 'normale' leven een jaartje onderbreken. Je kunt volgen waar in Europa we zijn en wat we meemaken. 
Ik