Team Verhoef | BLOG 07

Gastvrij Polen

Op dit moment rijden we richting Litouwen, vanochtend in de vroegte vertrokken uit Warschau. Sicco rijdt, Marije schrijft, Mido filmt en Boet luistert muziek. We zijn net gestopt voor een laat ontbijt, nadat we eerst een stuk hebben gereden. Tot nu toe hebben we steeds rustig aan gedaan op een dag dat we naar een volgende plek gingen en reden we 150 à 250 kilometer, maar vandaag en morgen willen we een afstand van bijna 1000 kilometer afleggen om in Talinn aan te komen, zodat we daar de boot naar Helsinki kunnen nemen en van daaruit richting Noordkaap gaan. 

Afgelopen week hebben we zoveel gedaan en meegemaakt dat het nauwelijks te bevatten is dat alles in die paar dagen heeft plaatsgevonden. Na Berlijn hadden we nog één overnachting in het zuiden van Duitsland. Een idyllische mini-camperplaats aan de rand van het bos. De eigenaren waren zelf op vakantie en er lagen enveloppen voor de bijdrage van 7 euro, waarna de envelop in de brievenbus moest worden achtergelaten. Na geïnstalleerd te zijn, gingen Boet en Sicco een stuk fietsen en stuurden een berichtje dat ze een zwembad hadden gevonden en daar nog even zouden blijven. Mido en Marije bleven bij de camper voor een middagje editen, schrijven en relaxen. Toen belde Boet. De fietsen waren gestolen! Het was het laatste waar we rekening mee hielden in zo'n klein dorpje en de fietsen stonden ook nog eens op slot. Het werd een wandeling van een klein uurtje terug naar de camper. Mineurstemming voerde kort de boventoon, maar we besloten het zo snel mogelijk op te lossen. De volgende dag deden we aangifte in Duitsland en vervolgens stopten we in Polen bij de eerste Decathlon op de route voor nieuwe fietsen. Even slikken, maar daarna lieten we het achter ons.

Tussen het doen van aangifte en het kopen van nieuwe fietsen, passeerden we de grens van Polen. De tol voor gebruik van de wegen wordt geïnd via een geregisteerd kastje, verkrijgbaar bij een kantoor aan de grens. Best een uitdaging dit goed te regelen, in het Pools. De eerste die we aanspraken keek ons stoïcijns aan en gaf een lang antwoord. Geen idee wat hij zei, het had van alles kunnen zijn. We vingen het woord 'kantoor' op, waar we uiteindelijk terecht kwamen en liepen daar naar buiten met een apparaat waar krediet op stond voor 1000 kilometer. Het geluid van één piep maakte ons duidelijk dat het kastje goed geactiveerd leek. We namen aan dat het hiermee in orde was. Als we straks Polen uit rijden, hopen we opnieuw zo'n kantoor te vinden. Ditmaal om het kastje weer in te leveren en de borg terug te krijgen. Of dat zo werkt, weten we later vandaag.

Na de Decathlon reden we nog een stukje door en kwamen we uit bij een camping in een heuvelachtig gebied, aan een meertje. Het was laat en de receptie was al gesloten, maar de vaste Poolse campinggasten ontvingen ons hartelijk en gaven ons een prima plekje. In de avond spraken we wat buren. Eén buurman had een paar jaar in Kopenhagen gewerkt, woonde nu met zijn gezin in Polen en had een eigen restaurant. De volgende ochtend kwam hij perziken brengen en in de middag kwam hij eten laten proeven, door hem bereid met vers geplukte cantharellen. Ontzettend aardig en het was ook nog eens zeer smakelijk, vonden we in viervoud. Deze stop, net onder Wraclow, verraste ons. De zomerse sfeer, aardige mensen, vrolijke groepen familie en vrienden, de geur van barbecues, zwemmen, het zandstrand. Het gevoel van een zomerse vakantie. 

Vanaf daar trokken we door naar Auschwitz, naar het voormalig concentratiekamp. Bij het nadenken over de route voor de reis en de dingen die we onderweg wilden zien of bezoeken, was dit iets dat absoluut op onze lijst stond. In de middag arriveerden we en bezochten we deze plek. Ondanks de kennis over wat er zich heeft afgespeeld en het met eigen ogen zien van de overblijfselen, is het onvoorstelbaar wat er zich écht heeft afgespeeld. Zoveel verschrikkelijke dingen. Het maakte grote indruk en we merkten na afloop dat het onze gedachten beheerste en het was dan ook een steeds terugkerend onderwerp van gesprek.

De afstand naar Warschau was te groot om in één keer te rijden, we maakten daarom een tussenstop. De pittige regen- en onweersbuien, in combinatie met de minder goede wegen en het vroege ondergaan van de zon en dus in het donker rijden, vroegen om alertheid. In de avond kwamen we aan bij een overnachtingsplek aan de rand van een dorp. Een laat diner en het knusse tikken van de regen op het dak, deed ons besluiten rustig aan te doen de volgende dag. Geen wekker, uitslapen, alles in orde maken voor vertrek en aan het einde van de ochtend reden we naar Warschau, waar we in de middag aankwamen bij een camperplaats bij een jachthaven. Van daaruit konden we een racewagen, eh stadsbus, nemen naar het centrum. Wat rijden de buschauffeurs hárd! Geen enkele busrit was daar een uitzondering in, we hadden vrij snel door dat goed vasthouden niet onverstandig was. Aangekomen in het centrum, maakten we een wandeling langs enkele hoogtepunten, proefden de sfeer van de stad en in de avond aten we Poolse Pierogi. Door de buurman van de vorige camping werd geadviseerd deze pakketjes van deeg te eten  en worden gegeten met hartige of zoete vulling, gekookt of gefrituurd. Leuk om te proeven en lekker ook, wel behoorlijk machtig. Einde avond wandelden we via een bruisend deel van de stad terug naar de bus. Die kwam er net aan, wat een geluk! Echter, deze bus reed de verkeerde kant op. We zaten inmiddels in een buitenwijk, waar gelukkig snel een bus terug naar het centrum stopte.

De volgende dag bezochten we Warschau wederom. Eerst de blog uploaden, in een fijn koffietentje met geweldige taartjes. O ja, en koffie natuurlijk. Vervolgens bekeken we een openbaar kunstwerk in de vorm van een palmboom waarbij mensen worden uitgedaagd te wennen aan iets nieuws, spotten we de vele neonlichten waarvan de oorsprong in het voormalig communistisch regime ligt, fotografeerden we, speelden kaartspelletjes op een terras waarnaast de stoelen voor de openlucht bioscoop werden klaargezet, wandelden we door de schemerig wordende stad om uiteindelijk te belanden bij een perfect Balkanees restaurant waar we op een terras met gekleurde lampjes en lampions heerlijk aten en proostten op zoveel Poolse verrassende bijzonderheden. 

En nu zijn we dus op weg naar het noorden, een route zo goed als recht omhoog. Het zal iets kouder worden en de nachten zullen op een gegeven moment niet meer donker zijn. Inmiddels zijn we ook de grens over en rijden we in Litouwen. Dat kastje inleveren bij een tolkantoor in Polen? Dat bleek niet zo te werken. Geeft niets. 

__ 
Beleef op YouTube (www.youtube.com/teamverhoef) en Instagram (www.instagram.com/team_verhoef) mee hoe we ons 'normale' leven een jaartje onderbreken. Je kunt volgen waar in Europa we zijn en wat we meemaken.