Afbeelding
Cindy Parks via Pixabay
ukc

Cemir

9 augustus 2021 om 15:46 Overig

Zijn ouders werkten in het hotel waar wij logeerden. We wisselden steelse blikken. In de tuin ontmoetten we elkaar. Ik sprak Duits, noch Turks, hij geen Nederlands. Via gebaren en grimassen voerden we hele gesprekken. Hij was grappig en ik noemde hem ‘gek’. En smolt in zijn bruine ogen. Het werd een spelletje. Soms zag hij mij, vóór
ik hem zag. ‘Elka, gèk!’ hoorde ik dan en zocht waar het geluid vandaan kwam. Altijd volgde zijn stralende lach.

Na twee weken vertrokken we.
Schrijven kon hij niet. In de trein heb ik stilletjes gehuild.
We waren elf.

Elka Le Mair

advertentie
advertentie