Raadspraat: It takes a village to raise a kid

Ze was opeens in mijn leven. Haar luide manier van bewegen waarmee ze haar enthousiasme nooit onder stoelen of banken kon stelen, haar stil genieten. Mijn ouders waren beiden docenten op een dovenschool voor meervoudig gehandicapten kinderen. Ze was de leerling van mijn vader en had een beetje extra zorg nodig. Dat begon met een boterham extra en eindigde in dat ze onderdeel werd van ons leven. Ze leerde ons dat kleine dingen in het leven soms heel groot kunnen zijn en grote dingen soms heel klein. Ze leerde ons dat ieder mens anders was. We groeiden met elkaar in het leven op tot volwassen mensen.

Ze had één grote droom. Ze wilde in Amsterdam wonen en vanuit haar eigen huis naar Ajax gaan. Het heeft jaren geduurd voordat die droom werkelijkheid werd. Maar toen ze eindelijk bericht kreeg dat er plek voor haar was in Amsterdam, kreeg ze een glimlach die boekdelen sprak. Die is er misschien wel nooit meer echt afgegaan. Ze was in Amsterdam ultiem gelukkig.

Onlangs sprak Stichting Gewoon bij Duurstede in de raad. Deze ouders, gezinsleden van mensen die ook die extra zorg nodig hebben zoeken een woonplek voor hun kinderen. Dat dát plekje juist voor deze mensen in de omgeving moet zijn van de mensen die ze liefhebben, kunnen jij en ik natuurlijk bedenken. Het zijn échte ‘Wijkse’ inwoners met échte ‘Wijkse’ banden. Hier zijn ze geboren en getogen.

De liefde waarmee deze kinderen steeds weer centraal staan binnen de stichting, sprak boekdelen. Ook de zorg die nu nog dagelijks op hun schouders rust was duidelijk voelbaar. Ze zoeken heel concreet een plek waar ze voor een groep kinderen een woonplek kunnen realiseren in hun eigen omgeving. De financiering, daar zien wij de zorg niet van. Het moet een plek dichtbij de mensen die ze liefhebben zijn, een plek die in hun eigen specifieke zorg voorziet.

Door het land heen worden dit soort woonlocaties door grote instanties gerealiseerd. Dat zou ook hier in onze gemeente kunnen. Het betekent een nieuwe instroom van inwoners van buitenaf. Onze kinderen gaan nu ook naar Houten. Wat zou er mooier zijn als wij als gemeente Wijk bij Duurstede weer eens groots kunnen zijn in klein blijven? Directe zorg voor mensen uit onze eigen gemeente. Deze zorg, georganiseerd door de mantelzorgers, is niet alleen liefdevol maar vaak ook effectief , weinig fraudegevoelig en kosten reducerend. Die kleine plekken met zorg voor mensen zijn bij uitstek de locaties waar juist dit soort kinderen opbloeien en onderdeel kunnen blijven van deze samenleving waarin ze geworteld zijn.

Een beroemd gezegde is ‘it takes a village to raise a kid’. Nu is de vraag of wij dat dorp willen zijn. Kunnen wij niet met zijn allen, als samenleving, deze groep mensen ondersteunen? Zullen we hier eens de schouders onder zetten? Dit zijn onze kinderen.

Nynke Plaatsman-Vissser,

BurgerBelangen